Rino Serra/Le fior dël mal/049
XLIX. Ël velen[modifiché]
Ël vin l'òsto pì maloros sà riveste ancor
D'un lusso miracolos,
E a fà nasse pì d'un pòrti favolos
Ant l'òr dël sò ross vapor,
Coma 'n sol ch'as cogia 'nt un cel nivolos.
L'òpi angrandis lòn ch'a l'ha pa 'd confin,
A slonga 'l nen limità,
Aprofondiss ël temp, ancrosiss la volontà
E 'd piasì nèir, sombr da bin
Ampiniss l'ànima oltra soa capacità.
Tut sòn-sì val pa 'l velen ch'a së spàntia
Dai tò euj, dai tò verd euj,
Lagh doa l'ànima mia a tramola e 's vëdd a l'invers...peui
Mei seugn ven-o a milanta
A costi abiss amèr, për pasié la sej, lòn ch'i veuj.
Ma tut sòn-sì a val pa 'l teribil portent
Dla toa saliva ch'a mòrd
Ch'a campa 'nt l'oblì mia ànima sensa rimòrs
E, trasportà debolment
Da slordisson, a la ròla 'n sle rive 'd la mòrt!