Rino Serra/Garcia Lorca/010
MATIN[modifiché]
(a Fernando Marchesi)
E la canson ëd l’eva
A l’é na còsa eterna.
A l’é la sava përfonda
Ch’a rend mur ij camp.
L’é ‘l sangh dij poeta
Ch’a l’han lassà perde
Soe ànime ‘nt ij senté
Dla natura.
Che armonìa a spantìa
Al giché dla rochera!
A s’abandon-a a j’òmo
Con soe dosse cadense.
Ël matin l’é ciàir.
Ij feu a fumo,
E ij fum a son brass
Ch’a àusso la nebia.
Scoté ij romans
Ëd l’eva tra ij sarz.
A son osej sens’ala
Spërdù ‘nt l’erba!
J’erbo ch’a canto
A së s-ciapo e a sëcco.
E a torno pianure
Le montagne seren-e.
Ma la canson ëd l’eva
L’é na còsa eterna.
L’é la lus fàita canson
D’ilusion romantiche
Chila l’é fërma e dlicà
Pin-a ‘d cel e pasia.
Chila l’é nebia e reusa
Dl’eterna matinà.
Amel ëd lun-a ch’a cola
Da stèile sotrà.
Còs-elo ‘l sant Batesim
Se nen Dio fàit eva
Ch’a n’onz la front
Con sò sangh ëd grassia?
L’é për un quaicòs che Gesù Crist
L’é confërmasse ‘n chila.
L’é për quaicòs che jë stèile
A s’arpòso su soe onde.
L’é për un quaicòs che mare Vénere
An sò sen l’é generà,
Che amor d’amor pijoma
Cand bèivoma eva.
L’é l’amor ch’a cor
Tut pasi e divin
L’é la vita dël mond
La stòria ‘d soa ànima.
Chila a pòrta ‘d segret
Ëd le boche uman-e,
Përchè tuti la basoma
E la sej an dëstissa.
A l’é n’erca ‘d basin
Ëd boche sarà
Eterna përsonera,
Dël cheur sorela.
Crist a l’ha dit:
“Confesseve con l’eva,
Ëd tuti ij dolor,
Ëd tuti ij disonor.
Frej, a chi mej
Consegné ij nòstri afann
A chila ch’a s’àussa al cel
An bianche fasse?"
A-i é gnente ‘d mej
Che bèive eva,
I tornoma ‘mé cit
Tant brav; e a passo
Nòstre pen-e vestìe
Con ghirlande reusa.
E j’euj as perdo
An region dorà.
Oh fortun-a divin-a
Da gnun ignorà!
Eva dossa ‘ndoa tanti
A lavo sò spirit,
A-i é gnente istess
A toe sante sponde
Se na tristëssa creusa
A l’ha dane soe ale.
Fuente Vaqueros (Granada) 7 agost 1918.