Renzo Brero/La stra
La stra[modifiché]
La stra l’è solitaria, dura e frosa,
l’è piena d’ronze an mes le rive e i ròch...
La stra l’è longa, grama e faticosa
ch’a smòrsa l’esistensa a pòch a pòch.
Nìvole gròsse ’nt la matin pi bela
a campo d’ombre neire an sla colina,
ël vent a sbat le feuje e jë sbardela,
j’è an aria na tempesta ch’a s’avsina...
Tut sol ant la strà sombra, con soe pene,
un pelegrin a marcia a testa bassa,
a slonga ’l pass già strach, a l’è per svene,
e ’l sudor ëd soa front l’è come giassa...
Ma aj canta drinta al cheur una speransa
e aj lus alegra ant ël sò sguard seren;
l’è mach pi ’n seugn l’ùltim tesòr ch’aj vansa,
ma l’è ’l seugn ch’a lo ’ncanta e lo sosten.
Da «A Mistral» 1930