Milo Bré/Òda a l’Italia

Artorn a la tàula

---

Òda a l’Italia

Scota, Italia, la vos d’un tò fieul
che at parla nen an lenga italian-a,
ma ant la lenga che a l’ha daje
la tèra dura:
an costa lenga, pòchi a l’han parlate,
ant l’àutra, tròp.
Tròp a l’han parlate dij Roman
e ‘d coj che a meuiro për la patria:
Le toe glòrie e ij tò acòrd,
son arcòrd e glòrie ‘d mòrt:
it ses vivùa ant la tristëssa.
Mi i veuj parlete motoben divers.
Përchè vërsé ‘l sangh inùtil?
Drinta le ven-e ël sangh a l’é vita,
vita për coj d’ancheuj e coj ëd doman;
vërsà, a l’é mòrt.
Tròp it pensave a tò onor
e tròp pòch a tò vive:
tràgica it portave a la mòrt ij fieuj,
it compiasìe d’onor mortal
e toe feste a j’ero ij funeraj,
òh trista Italia!
Mi i l’hai vist le barche parte pien-e
dij fieuj che it portave për ch’a muirèisso:
sorident lor a marciavo vers l’asar;
e ti it cantave an riva al mar
coma na fòla,
Dova a son cole barche? Dova a son coj fieuj?
Ciàmëjlo al Ponent e a l’onda amassida:
Tut it l’has përdù, it l’has pì niente.
Italia, Italia, artorna an ti,
chita col pior ëd mare!
Sàlvëte oh! sàlvëte da tanti mai;
seurt dal pior e torna feconda, alegra e viva;
pensa a la vita che it l’has dantorn:
drissa la front,
sorid ai set color che a-i son ant le nìvole.
Dove it ses, Italia? It vëddo nen.
It sente nen mia vos che a tron-a?
It capisse nen costa lenga che at parla tra ij perìcoj?
It l’has dësprendù ëd capì ij tò fieuj?
Adiù, Italia!

---