Milo Bré/Ël luv e 'l can

Da Wikisource.

Artorn


Ël luv e 'l can[modifiché]

(Ël pressi dla libertà)

Màire coma a l'era 'l luv a stantava a rabastesse antant che la fam a seguitava a rusieje lë stòmi. Le cassin-e a j'ero tute bin guernà dai can e chiel a dovìa contentesse dij pòchi passaròt ëd la boschin-a condì con l'eva frësca dl'arian. Na sèira, che lë stòmi a-j arbombava tut sò veuid, ël luv a l'é butasse a la serca d'un bocon. La lun-a a lo guernava da 'n sla colin-a, quand l'ha ancontrà un can ch'as na vnisìa a spass për la contrà, tut bel grass e rotond, con ëd muscoj bin guernì sota 'l pèil seuli. "S'a fussa nen ant lë stat che i son, sfinì e con la fam ch'am rusia," a pensava 'l luv, "dë sto cagnass i farìa 'd cotlëtte. Ma, campand giù la saliva, an bele manere, a-j fà: "Bondì, monsù can! Andova a vala lë sgnor tut bel grass e pansarù?". "I vado a fé doi pass," a-j dis ël can, "doi pass sota la lun-a. Ma ti, sor luv, com é-la tanti òss an giojera? Has-to vendù 'l cicin a la festa dla fam?". "Eh, sì, son temp ëd suitin-a! Vojàutri can, sensa cheur, feve la guardia spëssa e a noi an resta nen àutr che uché a le stèile". Ël can a lo guardava ant j'euj, dova fin-a ij ragg ëd la lun-a a stantavo a luse.

"Se at fà còmod ven con mi a ca 'd mè padron. A basteran dontrè baulade al dì për ten-e lontan da la cassin-a ij luv e ij viandant e it l'avras 'dcò ti carn, supa e òss tant da rangeve lë stòmi a ti e a tuta toa famija për fin che it vive". Al luv a-j chërsìa la salivëtta e a travundìa coma si a l'avèissa la boca pien-a 'd sautissëtte.

"Mach sòn a venta fé? Oh, andoma, andoma!" e a l'avìa j'euj ch'a-j lusìo.

A marciavo aranda e 'l luv a guardava con arconossensa la brava bestia 'd col can ch'a jë sporzìa la fortun-a.

"Ma dime 'n pò, cagnèt gentil," a dis ël luv guardand ël còl ësplà 'd sò amis, "é-la mòda dij can da guardia fesse tosoné sota 'l copiss?". Ël can a l'avìa bassà la testa e sota 'l pèil a l'era vnù ross coma la brasa antant che la cova a-j rabastava an mes a le gambe. "Oh, gnente, gnente! Na ròba da gnente! A l'é che mè padron, durant la giornà, am soagna un colarin dantorn al còl. A l'é 'n bel colarin, pitorà 'd ross, ch'a fà bela mostra. "Un colarin?", "Sì, un colarin tacà a la caden-a! Oh, ma a l'é na caden-a bela lustra, ch'am lassa còmod tant a mangé come a fé cocia ant mia baraca". Ël luv a l'era fërmasse e a guardava 'l can con j'euj sburdì sensa desse pas ëd lòn ch'a sentìa.

"Oh, ma," a seguitava 'l can, "sòn mach ëd dì, che 'd sèira e 'd neuit, coma it vëdde, i peulo andé a spass andova ch'a më smija". Ël luc a l'avìa già giraje la schin-a e: ""Ti, pòvra bestia, va pura da tò padron. Mi im ten-o mia libertà, cola che gnun bocon e gnun-a supa 'd padron a peul paghé. E, dësmëntiandse d'avèj la pansa veuida, ël luv a l'era butasse a core anvers al bòsch. La lun-a a l'avìa tuta soa bela facia, pien-a 'd sodisfassion.

Da: Le fàule pì bele, da Esopo, Fedro, La Fontaine, Perrault, Grimm, Andersen, Bechstein, contà an Piemontèis da Camillo Brero, con na gionta 'd fàule originaj d'Arnaud, Autelli, Brero, Piemonte in Bancarella, Torino, __.