Luciano Milanese/Vëndùmia

Vëndùmia

Calo ant ij valon nebie molzin-e
tut anvërtojo coma ‘d bambasin-a,
lassù an àut dzora brich e colin-e
sponta ‘l sol darera dla cassin-a.

J’arciam as sento aùss dij paisan,
smortì trames a sti ridò bautiant;
a cisso ij beu che pasi anans a van,
con la slòira tacà, ij camp an laurand.

Ij vëndumior arlong a le taragne,
vëndumiòire che tra ‘d lor a ciancio
con bel deuit ampinisso le cavagne
d’uve che ‘d most ël sentor a spantio.

As pronto ant la cort ëd la cassin-a
brinde, sëbber, le botale an cròta;
most ross-sangh a cala giù ant la tin-a.

Ancheuj l’uvagi a pista na matòta
che, cotin arvertià dzora le cheusse,
le gambe patanùe color dël vin,
sbërgnaca con ampegn le rape dosse
ai giovinòt dantorn fasend l’ocin.

Festa granda a fan al most cit e masnà
n’atast a-j pronta mare ‘d mostarda
da boconé antratant ch’as fà la vijà
anciarmà scotand le conte ‘d barba.

Ij most l’arbeuj a pijo ant le botale
për dventé vin an bota da stopé
soagnà dal cantiné e sensa fale
la tàula dla famija ansì arlegré.