Irma Bertagna/Ma quand l’istà ’s na va

Artorn

---

Ma quand l’istà ’s na va...

Come n’arpa ’l vent sospira
e a dëstissa lë sial d’òr
che ’l tramont l’avìa viscà
sle spale dla rochera.

Son finì j’arson ëd le vos
e ij sospir dij còrp abandonà
a le carësse dle toe man dë scuma
che ti, mar, it vëstìe con jë sbrincc
sislà con l’òr dël sol.

Pissèt ëd rèit ëstrache color fum
deurmo sla riva
sugnand le barche e ij lum...

Lagiù, un’ombra scura
a va cercand sensa fortun-a
un seugn përdù.
L’avìa sotralo
ant na neuit ëd lun-a,
con mila stèile vische për candèile
e na bianca cuchija për cussin,
lassand-je peui tut ël sò cheur davzin.

Ma quand l’istà ’s na va
a-i resta mach pì ’l vent
e ij gabian pioros
a sgarì con doss lament
mentre ti, mar, cunanda
con ëd canson dë scuma
toa onda anfreidolìa,
it regrete con magon l’istà finìa.

Da «Andoa l’arcancel a svanis» editor Alzani – Pinareul, 1994