Giovanni Tesio/Sonèt I

Sonèt I

L'é pròpe vera che 'l sonèt l'ha 'n color sol
ch'a l'é na gabia o na përson dij temp passà
o ch'a sta lì ant un canton da dësmentià
con na salute 'n pò pet pet, coma 'n vej sol?

S'a l'é parèj peuss dì ch'am piass ëncora 'd pì
e 'm lo propon-o ant ij mè brass come 'n pipì
e lo carësso con un deuit ch'a l'é special
e lo cudisso con na gòj ecessional.

A l'é na gòj ch'an dà foson, i-é pòch da dì,
e ch'a s-cioplin-a ant el perfond, andrinta 'd mi,
coma s-ciodèissa frësca e s-cëtta da n'adoss.

Sta creatura a l'ha damanca 'd quasi tut
ma a m'ënmàgica e m'ëncanta pèj 'd n'arbut
e parèj viro 'l mè roet ch'a ula e a friss.

[Dal volume : Giovanni Tesio, Stantesèt sonèt, prefazione di Lorenzo Mondo, Torino, Centro Studi Piemontesi-Ca dë Studi Piemontèis. 2015].