Gianfranco Novero/Ël gatin e la volp

Artorn

Ël gatin e la volp

Costa conta i l'oma bútala giù mi, Gianfranco, e mia fomna dopo avejla sentua a vos tante vòlte con paròle diverse.

Sta stòria sì a la contava Roseta, ch'a stasija al Camp dla Lòsa dzora, a soe masnà che peuj, grand ch'a son stàite, a l'han contala a sue masnà e aj novod e, ò che boneur, anche a noi.

I deuvi savèj che al Camp dla Lòsa a j'era 'n gatin ch'andasija a cassa neuit e dì, ma a l'era màgher come 'n ciò, da già ch'a j'era gnente da cassé.
Na sèira d'invern, ch'a tirava na bisa da geilé j oss e a j'era 'n cel na lun-a pien-a bianca e gròssa ch'a s-ciairija tuta la montagna com'a fussa dì, 'l gatin, pì mòrt che viv tra la fam e la frèid, a l'é ruvà davanti a la fontan-a 'ndova tuti coj dla borgà andasìo a pié l'eva ch'a dovravo a bèive e fé da mangé.
Ant 'l mentri a l'é ruvaje anche na volp, cò chila màira come n'anciova.
A j'era già capità d'autre vòlte e le due bestie ad conossìo. Soéns ògnidun a contava sue pen-e.

- "Coma la va?" Ai fa la volp al gatìn
- "Andarija fin-a bin si l'avéissa mach quaicòsa da gaveme la pì gròsa".
- "Parla nen che mi i l'hai na fam ch'i la s-ciairo, a l'é da vàire ch'i treuvo pì gnente 'd gnente, tant che.......it mangerija fin-a ti".

A sente cole paròle 'l gatin a l'é stàit sbacalì e sùbit a l'ha pensà che la volp a scherséisa.
- "Ma còsa it dise mai! It lo penseràs pà da bon! Vardmi 'n pòch, i son mach pel e òss".

Ma pì a vardava la volp e pì a ji smiava che la bestiassa a l'avéissa 'd brute intension.
A la pòvra bestiòla ai tramolavan fin-a ij barbìs da l' sbaruv. As vardava dantorn s'a l'avèissa trová la manera dë scapé, ma la boca dla volp òrmai a l'era a na branca da sò nas.

Sercànd 'd guadagné temp ai fa: - "Ma nò! Con mi it gaverìj nen la fam! Pitòst scotme bin, ancheuj 'l marghé a l'ha butà na toma 'ntrega 'nt l'eva dla fontan-a, ch'a stéisa al fresch. Mi i vurija ambranchela ma son tròp cit, a pèisa tròp! Ti it ses pì fòrta, pijla, li sì ch'a j'é da arpatesse tuti doi!"

La volp a chita 'd ponté 'l gat e a varda 'nt l'eva. Na bela forma 'd toma a j'era pròpi lì a portà 'd man. Dit fait as campa 'n drinta, sentand 'l salivèt 'n boca, e antratant 'l gatin a sauta su dzora a na gròssa ceresera ch'a l'era lì dacant, su su che la volp a podéisa nen pijelo.

La volp a l'ha batù na nasà contra 'l fond 'd la fontan-a, la toma a j'era pà, a l'era la lun-a ch'a së speciava rotonda e lusenta 'n drinta a l'eva.

Adess la ceresera a j' é pa pì, miraco gnanca pì 'l gatìn e la volp, ma la fontan-a, anche se soéns sùita, a l'é ancora sempre lì.