Gemma Cattero/La sëppa
La sëppa[modifiché]
Tacà d’un murajèt ch’avrà sent ani
un tesé ‘d bòsch a ciòma al sol ‘d fervé,
e lì dacant an tuta pas mè pare
setà s’na sëppa.
Tra lëgna e lëgna a schisso le laserte
ch’a seurto svice a gòdse col pò ‘d sol,
e tut an gir un buliché ‘d furmìe
an serca ‘d brise.
Pontandse con ij brass sij bòrd dla sëppa
Pare a s’aussa adasiòt, a sern un such,
lo cogia ambòss, e peuj con man sicura
dà ‘n colp ëd piòla.
Un apress dl’autr ij tòch ëd bòsch s’ardobio,
arbombo ij crèp, parèj ‘d martlà ‘nt ël cheur,
che, fatigà dal tròp ësfors, a ciama
che l’òm s’arpòsa.
E chiel guardand la scòrsa grotolùa
ëd cole piante ch’a l’ha vdù masnà,
artreuva ‘n pò‘d soa gioventù…për tèra
soa ombra as chin-a.
As piega ‘nt sò silensi e a smìja ch’a scota
l’andé dël temp travers a le stagion,
a vëd arfiorì ij branch, promëssa ‘d vita
che ‘l vent a cun-a,
e a cheuj na vos amisa ch’a-j bësbìja:
-Strach-te nen tant ! Arpòste vzin a noi!
Guarda la veja sëppa ‘d toa famìja:
dël bon ch’a buta!