Gemma Cattero/A Ida

Artorn

A Ida

(Për i tò 100 ani 1904- 2004)

Ancheuj vëddo sponté ant mia memòria
na dòna svìcia su na biciclëtta
ma a l’è na còsa vera pa na stòria
as na rivava da la,”Màisonëtta”.
Na vòlta a l’avìa cà su dòp le scòle
e sò Cichin fasìa già ‘l coriere
chila a portava ij pach a paticòle
o an bici, o a pé, an tute le manere.
Mài che ‘l travàj a l’abia spaventala
l’era sempre alegra e dëgordìa
tuta la gent dël pòst a l’ha incontrala
a l’era na figura bin ardìja.
D’istà a l’era bel trovesse ansema,
ant cola bela cort ‘d Presa Caté
vivi an montagna antlora gnun problema
lassù a montavo tuti mach a pé.
Ed neuit quand i vardavo vers la val
quanti ciairin anvisch ant ël paìs…
Na pila an man, chéidun fasìa ‘l segnal
mentre che Gep Caté torzìa ij barbis…
Adess a nòm ëd coj ‘d Sant’ Antonin
veuj augurete Ida tant boneur…
Cheujo ‘n bochèt ëd reuse ant ël giardin
e col pensé ‘t lo mando pròpi ‘d cheur.