Gemma Cattero/A Bardonecia

Artorn

A Bardonecia

Stassèira, Bardonecia, i son an vèn-a
‘d dite quaicòsa ch’a m’arbeuj andrinta:
mentre ch’i passavo për toe contrà
quaicòsa ch’i sai pa
am carëssava:
forse a l’è l’aria dossa
sospir ëd toe pinere,
un seugn ‘d vision legere
am lija ‘l cheur e l’ànima…
Toe sime bianche ‘d fiòca
conòsso ij mè pensé…
L’è bel për mi arcordé
ij moment ëd dosseur
ch’it l’has doname…
E mi ‘t ringràssio
Bardonecia bela
cogià tra ij prà fiorì,
basà dal sol,
ancoronà ‘d montagne…
Mi i l’hai contaje
tute toe stèile,
parèj come ch’as conto
j’ultime ore…
E mentre ch’i son sì
veuj ditlo an confidenza
gràssie a ti,
na vita a rifiorìa…
Tënner stassèira ‘l cel
am guarda…
Come a l’è bon-a l’ària:
a përfuma ‘d desideri e ‘d nostalgia!