Document dla fej cristian-a/La Stra dël Pelerin/Sconda part/Capìtol 2-4
Ël Camin dij Pelerin (sconda part) |
Tape:: prima part - Introdussion - 2-1 - 2-2 - 2-3 - 2-4 - 2-5 - 2-6 - 2-7 - 2-8 - 2-9 - 2-10 - 2-11 - 2-12 - 2-13 - 2-14 - 2-15 - 2-16 - 2-17 - 2-18 - 2-19 - 2-20- 2-21 |
4. Ancertësse
[modifiché]A costa mira Cristiana e ij sò fieuj a l’ero donch ancaminasse e Misericòrdia a-j compagnava. Mentre ch’a marciavo, Cristiana a l’ha dit a Misericòrdia: “A l’é stàita pròpi na bela sorprèisa, na grassia ch’i l’avrìo nen ëspetame ‘d podèj gòde për un pò ‘d toa compagnìa an cost nòst viage!”.
La giovo Miserìcòrdia (përchè ch’a l’era na giovna) a l’ha replicà: “I veuj vëdde ‘d përson-a s’a në val la pen-a. S’i trovo che ‘d sì, i tornerai mai pì an sità”.
Cristiana: “Campa toe sòrt con mi, cara Misericòrdia. I sai bin cola ch’a sarà la fin ëd nòst Pelerinagi. Mè marì a l’avrìa nen ëscambià ‘l leugh anté chiel a stà gnanca con tut l’òr dël mond. An col leugh ti ’t saras pa arpossà via, bin che ti ’t i-i ven-e mach përchè i l’hai anvitate. Ël Rè ch’a l’ha mandà a ciamé mi e ij mè fieuj a l’ha gòj ëd fé misericordia. Peuj, s’it veule, it podras resté con mi coma mia sërventa. Contut, ti e nojàutri i l’avroma tut an comunion. Ven mach con mi”.
Misericòrdia: “Ma com é-lo che mi i peudrìa esse sicura ch’i-i sarai arseivùa? Se mach i l’avèissa costa speransa da cheidun ch’a peul confërmemlo, a sarìa ‘d gnun ësfòrs për mi; ma i-i andrìa, giutà da col ch’a peul giuté, fin-a se la stra a fussa stracosa”.
Cristiana: “Bin, cara Misericòrdia, it dirai lòn ch’it l’avras da fé. Ven con mi fin-a a la Pòrta Strèita e i ciamerai ‘d pì për ti. Se ambelelì it ancontreras pa d’ancoragiament, i sarai contenta se ti ‘t artorne a toa ca. Mi it arpagherai për la gentilëssa che ti ‘t l’has për mi e për ij mè fieuj ëd compagnene an nòst camin coma ch’it fas”.
Misericòrdia: “Anlora i andras fin-a là e acetrai lòn ch’a në seguitrà. Che ‘l Signor a conceda che mia sòrt a peuda trovesse là, pròpri coma ‘l Rè dël Cel a l’avrà cheur ëd feme trové”.
Cristiana anlora a l’é arlegrasse an sò cheur, nen mach ch’a l’avìa na compagna, ma ch’a l’era riussìa a fé che chila a pijèissa an sël sèrio la chestion ëd soa salvassion. Parèj a son andàit anans ansema, e Misericòrdia a l’ha 'ncaminà a pioré. Cristiana a l’ha ciamaje: “Cara la mia seure, përchè piores-to?”.
Misericòrdia: “Ahidemì!”, a l’ha dit, “chi ch’a podrìa nen lamentesse giustament s’a consìdera an che stat e condission as treuvo ij mè pòver parent che ancora a resto an nòstra sità pien-a ‘d pecà? Lòn ch’a rend mè cheur na vira pì grev a l’é che lor a l’han gnun ch’a sia bon a mostreje la vrità, nì cheidun ch’a-j disa lòn ch’a 'ncapiterà”.
Cristiana: La compassion as confà ai Pelerin. E ti ‘t fas për ij tò amis lòn che mè bon Cristian a l’avìa fàit për mi cand ch’a l’ha chitame. Chiel as crussiava përchè mi i vorìa pa deje da ment nì prësteje atension, Ma sò Signor, ch’a l’é ‘dcò ‘l nòst, a l’ha cojù soe lerme e a l’ha butaje an Sò amolin. Ora ti, mi e ij mè car fieuj, i soma ‘n camin ëd cheuje ‘l frut ëd cole lerme, përchè la vrità a l’ha dit che: ‘Coj ch'a pioro për la fatiga ch'a fan për travajé la tèra, a l'amson a crijeran ëd gòj. Coj ch'a pioro an portand ël sach ëd la smens për sëmné, a l'é sicur ch'a canteran ëd gòj cand ch'a 'rtorneran an portand le gerbe dël forment[1]”.
Alora Misericòrdia a l’ha dit:
Che ‘l Benedèt a sia mia guida,
Se costa a l’é Soa volontà.
A Soa pòrta, an sò stabi
Fin-a a Sò sant autar.
E che Chiel a përmëtta pa che mi
I schivia o ‘m vira da mè camin
Da Soa grassia e vie sante
A fà nen lòn ch’a m'ancàpita davzin.
E ch'i vada a cheuje coj ch’a son ij mè
Che darera i l’hai lassà andé.
Signor, fà ch’at sërco
con tut sò cheur e pensé.
Ore, mè vej amis a l’é andàit anans a conté e a l’ha dit: “Ma cand che Cristiana a l’é rivà al Mojiss dël Dëscorament, a l’ha comensà a esse an dificoltà: “Përchè,” a l’ha dit, “sto-sì a l’é ‘l pòst anté che mè car marì a l’avrìa arzigà d’esse sofocà da la pàuta”. A l’é ‘dcò rendusse cont che, malgré l’órdin dël Rè ‘d rende col pòst-lì adat ai Pelerin, a l’era vnùit esse pes che prima”. Alora i l’hai ciamaje se lolì a fussa vera. “Si,” a l’ha dit ël vej gentilòm, “fin-a tròp vera. Përchè a-i é tanti ch’a fan visa d’esse ‘d travajeur dël Rè e ch’a diso d’esse rivà për rangé la Stra Real, e ch’a pòrto mach ëd rabel e drugia al pòst ëd pere, e che parèj a ruvin-o al pòst d’arparé. Ambelelì Cristiana, donca, con ij sò fieuj, a smijava ‘d nen vorèj andé anans. Ma Misericòrdia a l’ha dije: “Vnì, arzigomse, mach ëstoma atent. Peui a l’han vardà bin ij gradin e a son bogiasse për passeje dëdlà balauciand. Pura, Cristiana a l’avrìa podù caschene ‘ndrinta, nen un-a, ma vàire vire. Ore, pen-a surtin-e fòra a jë smijava d’avèj sentù ‘d paròle ch’a-j disìo: “bonorosa a l'é cola ch'a l'ha chërdù che lòn che 'l Signor a l'ha dije a l'é sicur ch'as compirà[2]”.
Parèj a son tuti riussì a surtine e Misericòrdia a l’ha dit a Cristiana: “S’i l’avèissa j’istesse bon-e basi come ti për ësperé ant n’arseiviment d’amor a la Pòrta, mi i penso che gnun Mojiss dël Dëscorament am dëscoragerìa”.
“Bin,” a l’ha dije l’àutra,”ti ‘t conòsse toa piaga, e i conòsso la mia e, mia bon-a amisa, i l’avroma tute assé ‘d maleur anans ëd rivé a la fin ëd nòst viage. Përché as peul imaginé che le përson-e coma nojàutre ch’a l’han l’intension ëd vagné ‘d glòrie soasìe coma le nòstre, e ch’a l’han autërtanta anvìa ‘d cola felicità coma noi, a ‘ncontreran sparm e sbaruv, ij probléma e ij sagrin ch’a veulo campene a còl coj ch’an n’han an ghignon?”.