Document dla fej cristian-a/La Stra dël Pelerin/Sconda part/Capìtol 2-21

Prima pàgina

Ël Camin dij Pelerin (sconda part)

Tape:: prima part - Introdussion - 2-1 - 2-2 - 2-3 - 2-4 - 2-5 - 2-6 - 2-7 - 2-8 - 2-9 - 2-10 - 2-11 - 2-12 - 2-13 - 2-14 - 2-15 - 2-16 - 2-17 - 2-18 - 2-19 - 2-20- 2-21

37. Rinfresch ant la Tèra ‘d Beula

Apress ëd lòn, i l’hai vardaje fin-a tant ch’a son rivà a la tèra ‘d Beula, anté che ‘l sol a splendriss di e neuit. Ambelessì, përchè ch’a l’ero strach, a son artirasse për un pò a ‘rposesse. E da già che cost pais a l’era ‘n pòst fàit pròpi për ij pelerin, e che ij vërzé e le vigne ch’a-i ero sì a ‘partenìo al Rè dël Pais dël Cel, për lòn a l’ero autorisà a dovré tut lòn ch’a-i trovavo con libertà.

Ambelessì a son arpatasse an pòch temp, ma a son restaie pòch, përchè le ciòche tant a sonavo e le trombe tant a dasìo ij sò son melodios, ch’a a riussìo pa a deurme. Tutun, a l’han arseivù tant ristòr coma s’a l’avèisso durmì përfund. Ambelessì le vos ëd coj ch’a marciavo për le stra a l’ero: “D’àutri pelerin a son rivà an sità”. E n’àutr a rëspondìa: “A son tanti ancheuj coj ch’a l’han travërsà j’aque dël fium e ch’a l’han lassaje intré dal Gran’ Cancel d’òr”. A l’han torna crijà: “A j’é adess na gran’ legion dë Splendrient pena rivà ‘n sità, përchè a ven-o sì a speteje e a consoleje për motiv dij patiment che ij pelerin a l’han soportà”. Peui ij nòstri pelerin a son aussasse e a son andàit anans e ‘ndré ant la sità. Soe orije ‘d lor a l’ero pien-e d’arson celestial e ij sò euj delissià da vision celestial! An costa tèra a-i era nen ch’a podèissa fé ‘d mal a sò stòmi o a soa ment, nì con l’anast, la vista, ël sente o ‘l tasté. Mach cand ch’a tastavo l’aqua dël fium ch’a l’avrìo dovù travërsé, l'eva a l’avìa ‘n savor un pò mericant al palà, ma na vira ch’a l’avìo beivùla as arvelava pì dossa.

An cost leugh as tnisìa ‘n registr dij nòm ëd coj ch’a l’ero stàit dij pelerin an passà, e na stòria ‘d tute j'assion famose ch’a l’avìo fàit. Ambelessì as parlava ‘dcò tant ëd com ël fium, për cheidun, a l’avèissa avù ‘d burian-e, e ‘d che d’artir a l’avèissa avù mentre che d’àutri a lo travërsavo. Cheidun a l’era surtine ant na chèich manera sùit, antramentre che d’àutri a l’avìo dëbordà.

An cost leugh ij cit dla sità a ‘ndasìo ant ij giardin dël Rè e a cujìo bochèt ëd fior an portàndje con tant grinor ai pelerin. Ambelessì a chërsìa ‘dcò ‘d cànfora, con nard, safran, calaminta e canela, con tùit ij sò erbo d’ancens, mira e àloe, e con tute le spessie prinsipal. Con coste-sì a l’ero përfumà le stansie dij pelerin mentre ch’a-i sogiornavo; e con cole a l’ero onzù ij sò còrp për pronteje a travërsé ‘l fium al moment ëstabilì.

Ore, damentre ch’a stasìo lì e a spetavo l’ora ‘d soa partensa definitiva, a l’é fasse na vos ant la sità ch’a l’era rivà ‘n corié da la Sità dël Cel, con na chestion d’amportansa granda per na certa Cristiana, la fomna ‘d Cristian, ël pelerin. A l’han donca sërcà e trovà ‘ndova ch’a stasìa. Parèj a l’é presentass-je ‘l coriè e a l’ha daje na litra, dont ël contnù a l’era: “Cerea, brava fomna, it pòrto la neuva che ‘l Magìster at ciama, e chiel a së speta che ti ’t parisse a Soa presensa, con na vesta d’anmortalità, da sì a des di”.

38. Cristiana a l’é convocà

Lesùje ch’a l’avìa costa litra, a l’ha daje na marca sicura che chiel a l’era ‘n mëssagé genit e ch’a l’era pròpi vnù për dije ‘d prontesse a andesne. La marca a l’era na flecia con na ponta molà da l’amor e ficà facilment an sò cheur. Pòch a pòch lolì a l’ha travajà con efet an chila che, ant ël moment ëstabilì, a dovìa andesne.

Cand che Cristiana a l’é rendusse cont che sò moment a l’era rivà, e ch’a l’era la prima dla companìa a ‘ndé dë ‘dlà, a l’ha ciamà monsù Gran-Cheur, soa guida, e a l’ha contaje coma ch’a l’era la facenda. Parej chiel a l’ha dije che chiel a l’era sincerament content ëd la neuva e che chiel midem a sarìa stàit bin content se cola litra a fussa rivà për chiel. Peui Cristiana a l’ha ciamaje ‘d deje ‘d consèj an sù coma prontesse për ël viage.

A l’ha donca daje soe istrussion e a l’ha dije che coj ch’a sarìo dzorvivù a l’avrìo compagnala fin-a a la riva dël fium.

Peui Cristiana a l’ha ciamà ij sò fieuj e a l’ha daje soa benedission. A l’ha dije che ‘ncora chila a lesìa con consolassion granda la marca ch’a l’era stàita butà sù soa front ëd lor e ch’as arlegrava tant ëd vëddje là con chila, e coma che lor a l’avèjsso tnù soe vestimente csì nete.  A la fin, a l’ha lassà an ardità ai pòver col pòch ch’a l’avìa e a l’ha ordinà ai sò fieuj e a soe nòre ‘d tense pront ant ël cas che ‘l mëssagé a fussa vnùit a ciapé ‘dco lor.

Dit ch’a l’avìa coste paròle a soa guida e a sò fieuj, Cristiana a l’ha mandà a ciamé monsù Vajant-për-la-Vrità, e a l’ha dije: “Monsù, an tute le sircostanse chiel a l’ha dimostrà d’avèj ‘n cheur sincer: ch’a resta fedel fin-a a la mòrt e mè Rè a-j darà la coron-a dla vita^[1]”. I vorìa ‘dcò suplichela ‘d ten-e d’euj ij mè fieuj, e se an qualsëssìa moment a-j vëdrà vni men ant la fede, ch’a-j parla ‘d manera da ‘ncorageje, përchè mie nòre a son ëstàite fedel: ël compiment ëd la promëssa a sò riguard ëd lor a sarà sicura. Peui a l’ha daje a monsù Staferm n’anel.

A l’ha ‘dcò mandà a ciamé ‘l vej monsù Onestà, e ‘d chiel a l’ha dit: “Vardé-là n'israelita genit, dabon un galantòm!^[2]". E chiel a l’ha dit: “It faso ‘d vot ëd na bon-a giornà cand ch’it partiras për ël mont Sion; e i sarai content ëd vëdd-te travërsé ‘l fium a pé sùit”. Ma chila a l’ha rësponduje: “Bagnà o sùita, i veuj mach parte; përchè a fà pa coma ch’a sia mè viagi: i l’avrai tut ël temp, rivà ch’i sarai dëdlà, për seteme, arposeme o suveme”.

Peui a l’é rivà për vëdd-la monsù Sopeta. Parèj chila a l’ha dije: “Tò viage fin-a sì a l’é stàit malfé, ma lolì a rendrà tò arpòs pì doss. Tutun, esse vigilant, përchè pròpi cand che men it lo lo spete, ël mëssagé a podrìa rivé për ti”.

Apress ëd chiel a l’é rivaje monsù Dëscorament e soa fija Pagurosa. A lor Cristiana a l’ha dije: “Vojàutri i dovrìe arcordeve sempe con arconossensa coma ch’i seve stàit liberà da le man dël Gigant Dësperassion e coma ch’i seve surtì dal Castel dël Dubi. L’efèt ëd cola misericòrdia a l’é ch’i seve stàit portà fin-a sì an tuta sicurëssa. Ma sie vigilant, e campé via vòstra paùra. Esse mzurà e speré fin-a a la fin”.

Peui a l’ha dit a monsù Mentfiaca: “Ti ’t ses stàit liberà da la boca dël Gigant Massalbin përchè ch’it vive për sèmper a la lus dij vivent e vëdde tò Rè con toa consolassion granda. Mach it dago l’avis che, anans ch’it sie ciamà, ti t’arpentisse da toa tendensa a la pàu e 'd dubité ‘d soa bontà. Dësnò, cand che chiel a rivrà, ti ‘t sie forsà a sté ‘dnans ëd chiel ross da la vërgògna për cola colpa”.

Ora a l’era pròpi rivà për Cristiana l’ora ‘d parte. La strà a l’era pien-a ‘d gent ch’a l’avrìo compagnala ant ël viage. Ma vardé ‘n pò, tute le rive dëdlà dël fium a l’ero pien-e ‘d cavaj e ‘d chèr, ch’a l’ero calà për compagnela fin-a al Gran’ Cancel d’or. Parèj chila a l’é vnùita anans e a l’é intrà ant l’eva dël fium an disend adieu a coj ch’a l’ero andaje dré a la riva dël fium. La paròla dariera ch’a l’é sentusse che chila a disìa a l’era: “Mi i ven-o, Signor, për resté con Ti e benedite!”.

Parèj, sò fieuj e amis a son artornà a sò leugh, përchè coj ch’a spetavo Cristiana a l’avìo portala giumai fòra ‘d soa vista ‘d lor. Donca, chila a l’é andasne, a l’ha ciamà e a l’é intrà për col Cancel con tute le sirimònie ‘d gòj che sò marì Cristian a l’avìa fàit temp fà.

A soa partensa, sò fieuj a son butasse a pioré, ma monsù Gran-Cheur e monsù Vajant a son butasse a soné na mùsica gioiosa con na cilesta bin acordà e con l’àrpa. Apress ëd lòn, tùit a son artornà a sò leugh.

39. Travers dël fium un a la vira

A sò temp, un fatorin dla pòsta a l’é torna rivà a la sità e costa vira ‘l mëssagi a l’era për monsù Sopeta. A l’é andàit a trovelo e a l’ha dije: “I son ëvnù da ti ant ël nòm ëd col ch’it l’has amà e andaje dré, bele se con ëd crosse. Për mi 'l mëssagi a l’é ‘d dite che a të speta ch’it sie a soa tàola për disné con Chiel ël di apress ëd la Pasca. Për lòn, pront-te për cost viage”. Peui a l’ha daje na marca për certifiché che chiel a l’era ‘n mëssagé genit, disendje: “I l’hai s-ciapà la doja e tò cordon d’argent^[3]”.

Apress ëd lòn, monsù Sopeta a l’ha ciamà ij sò compagn pelerin e a l’ha dije:”A l’han ciamame, e Dé ‘d sicur a farà vìsita ‘dcò a vojàutri”. Parèj a l’ha ciamà a monsù Vajant ëd fé sò testament. E përchè ch’a l’avìa nen da deje an ardità a coj ch’a l’avrìo dzorvivuje se nen mach soe crosse e ‘d bon vot, a l’ha dije: “I lasso coste crosse a mè fieul, che a seguitrà mie pianà, con sent vot caloros che chiel as preuva mej ‘d lòn ch’i l’hai fàit mi”.

Peui a l’ha ringrassià monsù Gran-Cheur për coma ch’a l’avìa comportasse con chiel e për soa gentilëssa. Cand ch’a l’è rivà an sla riva dël fium, a l’ha dit: “Ora i l’avrai mai pì da manca ‘d coste crosse, përchè i vëddo ij chèr e ij cavaj ch’am porteran anans. Soe paròle dariere a l’ero: “Bin-ëvnùa, vita!” e a l’é partisne.

Apress ëd lòn, ël fatorin ëd la pòsta a l’ha sonà ‘l ciochin andova che Mentfiaca a stasìa. A l’é intrà e a l’ha dije: “I son ëvnù për dite che mè Signor a l’ha da manca ‘d ti. Tòst ti ‘t vëdras sò visagi splendrient. Pija sossì coma la marca dla vrità ‘d mè mëssagi: “Coj ch’a vardo da le fnestre a vagneran ël top^[4]”. Alora monsù Mentfiaca a l’ha ciamà ij sò amis e a l’ha dije cola ch’a l’era la comission ch’a l’era staje portà e la marca ch’a l’avìa arseivù dla vrità dël mëssagi. Peui a l’ha dije: “Sicoma ch’i l’hai nen da lassé an ardità a cheidun, përché mai dovrìa-ne fé testament? Për lòn ch’a riguarda mia ment fiaca, i la lasserai darera, përchè ant ël leu ch’i vado mi, i n’avrai pa pì da manca, nì a val la pen-a ‘d dèjla al pì pòver dij pelerin. Për lòn, monsù Vajant, cand che mi 'm në sarai andàit, i veuj che ti ‘t la sotre ant un liamé!”. Soe paròle dariere a j’ero: “Arziste: Fej e passiensa”. Parèj a l’é andasne da l’àutra banda.

A son passaje vàire di e a l’é ‘dcò rivà ‘l temp ch’a fussa ‘dcò ciamà monsù Dëscorament. A l’avìa arseivù ‘n mëssagi ch’a disìa: “Ti, òm ch’a tërmola, sossì a l’é përch’it sie pront a parte për ancontré ‘l Rè la dumìnica ch’a ven. Parèj, sàuta ‘d gòj përchè ti ‘t saras liberà për sempe da tùit ij tò dubi”. Peui ‘l mëssagé a l’ha dit: “Ciapa sossì coma preuva che mè mëssagi a l’é ver”. Parèj a l’ha daje n’aliòstra ch’as rabasta con pen-a^[5]”.

Ore, la fija ‘d monsù Dëscorament, ch’as ciamava Pagurosa, cand ch’a l’ha sentù che sò pare a l’avìa da parte, a l’ha dit ch’a sarìa andàita con chiel. Monsù Dëscorament a l’ha dit ai sò amis: “Mi e mia fija, i seve lòn ch’i soma stàit e coma ch’a l’era dificil da traté nòst comportament an minca na companìa. Mia volontà e cola ‘d mia fija a l’é che nòst dëscorament e nòstre paùre servij a sio mai pì imità da cheidun apress ëd nòstra partensa, përchè i sai che, apress ëd mia mòrt as proponran a d’àutri. Përchè, pr'esse bin ciàir con vojàutri, a son mach ëd fantasma. A coj fantasma, belavans, i l’oma dàit ospitalità cand ch’i soma dventà ‘d pelerin, e i soma mai riussì a socroleje da nòstre spale. I sai che a ‘ndran na vira 'd pì an gir an sërcand d’antërten-e ij pelerin, ma, për amor nòstr, sareje le pòrte a coj fantasma, përmett-je pa d’intré da vojàutri”.

Cand che ‘l temp a l’é rivà për lor ëd parte, a son andàit a la broa dël fium. Le paròle derniere ‘d monsù Dëscorament a j’ero: “Adieu, neuit! Bin-ëvnù di!. Soa fija a l’é intrà ant l’eva an cantand, ma gnun a l’ha podù capì le paròle ‘d cola soa canson.

Peui a l’é 'ncapità, pòch apress, ch’a l’é rivà ‘n sità ‘n fatorin ëd la pòsta ch’a ciamava ‘d monsù Onestà. Parèj a l’é rivà ant la ca ‘ndova ch’as trovava e a l’ha consegnaje coste righe: “A l’é comandà a ti d’esse pront da si a sèt di për presentete dë ‘dnans a tò Signor ant la ca ‘d sò Pare. E, coma marca che mè mëssagi a l’é vrità, ‘tùit ij ton dël canté as sentiran pa pì^[6]”. Alora monsù Onestà a l’ha mandà a ciamé tùit ij sò amis e a l’ha dije: “I vado a meuire, ma i lasserai gnun testament. Për lòn ch’a riguarda mia onestà, chila a vnirà con mi; che coj ch’a vniran apress a-j sia dit”. Cand ch’a l’é rivà për chiel ël temp ëd parte a l’é prontasse për travërsé ‘l fium. Ore, ‘l fium an col temp là, a l’era dëbordà an chèich leu. Monsù Onestà, contut, durant soa vita, a l’avìa parlà con un cert Cossiensa Bon-a ch’a lo rëscontrèissa pròpi là; e col-lì a l’ha falo e parèj a l’ha daje na man për travërsé. Le paròle dariere ‘d monsù Onestà a son ëstàite: “A regna la grassia”. E parèj a l’ha chità ‘l mond.

Apress ëd lòn a l’é sentusse che monsù Vajant-për-la Vrità a l’era stàit convocà con l’istess mëssagi dl’àutr. La marca che la convocassion a l’era vera, a l’era che soa doja a sarìa s-ciapasse a la sorgiss^[7]. Cand ch’a l’ha capì col mëssagi, a l’ha mandà a ciamé ij sò amis e a l’ha dije: “I son an camin a ‘rgionz-me a mè Pare. Con dificoltà grossa i son rivà andova ch’i son rivà. Pura i son pa pentì ‘d tùit ij sagrin ch’i l’hai dovù passé për rivé fin-a sì. I dago mia spa a col ch’a pijerà mè pòst an mè pelerinagi.  Mè corage e abilità i lo darai a coj ch’a peuo ciapeje. I porterai con mi mie sicatriss coma testimoniansa për mi ch’i l’hai combatù le bataje ‘d col ch’a sarà mè Arcompensator”. Cand ch’a l’é rivà ‘l di ‘d soa partensa, vàire a l’han compagnalo an sla riva dël fium. A l’é intraje disend coste paròle: ‘ Ò mòrt, andoa ch'a l'é toa vitòria? Andoa ch'a l'é adess tò ujon^[8]?”. Parèj a l’é passà dëdlà e da cola banda dël fium ëd trombe a l’han sonà për chiel.

A l’é ‘dcò rivà l’ora ‘d monsù Staferm (cost monsù Staferm a l’é col che ‘l rest dij pelerin a l’avìo trovalo an ginojon an sël Teren dl’Ancantament), përchè ‘l postin a l’avìa portaje ‘l message dovert an soe man. Ël contnù a l’era che chiel a l’avrìa dovù prontesse për un cangiament ëd vita, përchè sò Magister a vorìa che chiel a restèissa pì nen da leugn ëd chiel. A lòn, monsù Staferm a l’é restà antërdoà. “Nò,” a l’ha dije ‘l mëssagé, “a-i é pa da manca ch’it l’àbie ‘d dubi an sla vrità ‘d mè mëssagi, përchè varda-sì na marca ‘d soa vrità: la pulìa a va a tombé ant ël poss^[9]”.

Peui a l’han ciamà monsù Gran-Cheur, ch’a l’era soa guida ‘d lor. A l’ha dije: “Monsù, combin che ‘m sia capitame ‘d resté tant an vòstra bon-a companìa ant ij di ‘d mè pelerinagi, contut, da cand che mi i l’hai conossute, it ses stame ùtil. Cand ch’i son tornà da ca, i l’hai lassame dré na fomna e sing masnà cite. Lassé ch’it sùplica che, a vòstr artorn (përchè i sai ch’i tornreve a la ca ‘d vòst Padron, ant la speransa ch’i podreve ‘ncora esse na guida për d’àutri pelerin sant) i andreve a trové mia famija e che ij contereve lòn ch’a l’é capitame. Conteje peui ‘d mia vnùa bonoreusa an cost leugh; e dla condission beata anté ch’i son adess. Conteje ‘dcò ‘d Cristian e ‘d Cristiana, soa fomna; e ‘d coma chila e ij sò fieuj a son vnùje dapress ëd sò marì. Conteje vàire ch’a l’era pien-a ‘d gòj la fin che chila a l’ha fàit, e anté ch’a l’é ‘ndàita. Mi i l’hai pòch o nen da mandé a mia famija, con l’ecession ëd preghiere e lerme për lor. Lolì a sarà assé s'it në daras l’informassion, s’a podrà përsuadje: i lo spero”.

Cand monsù Staferm a l’ha parèj sistemà le còse e a l’era rivà ‘l moment për chiel ëd calé al fium, a l’é pressasse a ‘ndeie. Ore, an col moment, ant ël fium a-i era motobin ëd rechie. Për lòn, cand che monsù Staferm a l’é rivà a metà dla stra, a l’é fërmasse për un pò a parlé ai sò compagn ch’a l’avìo spetalo ambelelì. E a l’ha dit: “Cost fium a l’ha fàit pàu a vàire. Vera, mach a penseje i son ëstàne spaventà ‘dcò mi. Ore, contut, a më smija dë sté pasi. Mè pé a l’é ferm an lòn ch’a pogiavo ij pé ij sacerdòt ch’a portavo l’Èrca dl’Aleansa mentre che Israel a travërsava ‘l Giordan^[10]”. Sensa dubi l’eva a l’é mèra al palà e frèida a lë stòmi, pura, l’pensé ‘d lòn ch’i-i vado e ‘d lòn ch’a më speta da l’àutra banda, a l’é coma se ‘n bel feu a scaudèissa mè cheur. Im vëddo adess a la fin ëd mè viagi. Ij mè di ‘d fatiga a son finì. Ora i vado a vëdde cola testa ch’a l’era stàita coronà dë spin-e, e col visagi ch’a l’avìo spuvaje adòss për mi. An passà i l’hai vivù për sentù dì e për fede; ma adess i vado anté che mi i vivrai con na vista ciàira, e i sarai an companìa ‘d col che tant a l’é sempe mia gòj. Am piasìa sentì parlé ‘d mè Signor; e daspërtut i l’hai vëddù j’orme dij sò pé ant la tèra. Ambelelì i l’hai sèmper avù anvìa ‘d buteje ‘dcò ij mè pé. Sò nòm a l’é stàit për mi coma ‘n vas d’amel, n’odor pì doss ëd tùit ij përfum dë sto mond. Soa vos për mi a l’é stàita pì che dossa e sò visagi pì desiderà ‘d coj ch’a l’han avù anvìa dla lus dël sol. I l’hai dovrà soa Paròla coma mè nuriment e coma la mej meisin-a për mie maladìe. A l’ha sustnime e preservame da mie iniquità; vera, a l’ha rinforsà ij mè pass an soa via”.

Ore, mentre ch’a disìa cole paròle-lì, sò visage a l’é cangiasse. Sò còrp fòrt a l’ha cedù sota ‘d chiel e, apress d’avèj dit: “Ciap-me, përchè i son ëvnùit a Ti”, a l’ha chità d’esse visìbil a sò euj. Ma a l’é stàit pròpi na vision gloriosa cola ‘d vëdde coma tuta la region as ampinìa ‘d cavaj e ‘d chèr, ëd trombëttié e sonador ëd fluta; dij cantor e musicant con dë strument a còrda - tuti ch’a l’ero ciapà a ‘rsèive ij pelerin mentre ch’a montavo e ch’a ‘ndasìo dré l’un a l’àutr travers dë splendid Candel d’òr ëd la Sità.

Për lòn ch’a riguarda ij fieuj ëd Cristian, coj che Cristiana a l’avìa portà con chila, con soe fomne e soe masnà, mi i son pa restà an col pòst fin-a cand che lor a lo passèisso. Pì ‘d lòn, da cand ch’i son partì, i l’hai sentù dì che lor a son ancora viv, e ch’a seguiteran a ess-lo për la chërsùa dla Gèsia ‘d col leugh anté ch’a son restaie për un pò ‘d temp.

S’am sarà dàit ëd përcore torna cola stra, forse i podrai conté a coj ch’a n’han anvìa, lòn che adess i taso. Ant ël mentre, ai mè letor i diso:

Adieu!

Nòte

1. Arvelassion 2:10 - “Àbie pa tëmma 'd lòn che ti 't dovras patì. Ël diav a va campé 'n përzon cheidun ëd vojàutri përch' i sie butà a la preuva. I sareve tribulà për des di. Resta fedel fin-a a la mòrt e it darai la coron-a dla vita”.
2. Gioann 1:47.
3. Qoèlet 12:6 - “Prima ch’a së s-ciapa ‘l cordon d’argent e la luserna d’òr a së sfrisa, e che a së s-ciapa la doja a la sorgiss e la pulìa a vada a tombé ant ël poss”.
4. Qoèlet 12:3 - “Cand ch’ij vardian ëd la ca a tërmolëran e ij vajant a vniran gheub e le fomne ch’a mulin-o ‘l gran a chitëran ëd travajé, përchè a son restà an pòche, e ‘l top a vada a vagné cole ch’a vardo da le fnestre”.
5. Qoèlet 12:5 - “Cand ch’a-i sarà tëmma për j’autin e për le carcaveje dla stra; cand che l'amàndola a sarà fiorìa e l’aliòstra as rabastrà con pen-a, e ij tàpari a saran pa pì bon, përchè l’òm as në va ant la ca eterna, e ‘d gent ch’a piora a raminga për le stra”.
6. Qoèlet 12:4 - “ch’as saro le pòrte an sla stra; cand che ‘l ciadel ëd la mòla a s'ësbasrà e ‘l gasojé dj’osej a sarà pì bass e tùit ij ton dël canté as sentiran pa pì”.
7. Qoèlet 12:6 - “Prima ch’a së s-ciapa ‘l cordon d’argent e la luserna d’òr a së sfrisa, e ch'a së s-ciapa la doja a la sorgiss e la pulìa a vada a tombé ant ël poss”.
8. 1 Corint 15:22.
9. Qoèlet 12:6.
10. Giosuè 3:17 - “Ij sacerdòt ch’a portavo l’Èrca dl’Aleansa ‘d Nosgnor a stasìo ferm an tèra sùita ant ël pì bel mes dël fium fin-a che tùit a fusso passà, e tuta la gent a l’ha dëstravërsà ‘l fium an sù tèra sùita”.