Dario Chioli/La ciav dë stèile

Artorn

---

La ciav dë stèile

Un cercc a sara nòstra testa,
sërché ’d gavelo a l’é bin dur;
a n’ampediss sempre ’d fé festa,
tut a në smija autissim mur.
 
An costi temp che tuti a rijo
quand ch’a-i sarìa da pioré,
an costi temp che tuti a crijo
quand ch’a-i sarìa da chité,
 
’ndoa a l’é stërmasse cola dossa
tèra ch’i canto a tut andé?
’ndoa a l’é scondusse la memòria,
mare ch’a giuta nòstra fe?
 
Tanti, ch’a vorerìo trové
lòn ch’a savrìo pa dé,
a sërco a cas për la sità
l’amor che Dio a l’a stërmà
 
dré ’d paròle e ’d canson
ch’a jë smijo ’d fantasìa
përché a mando un son
ch’a na san pa la via.
 
Mach ël poeta,
ch’a l’ha na ciav dë stèile,
a podrìa trovejla
dré ’d soe parpèile,
 
ma ’nvece ’d ciamejla
a vorerìo robejla,
e parèj a staran lì
fin a j’ultim dì.
 
Soa istà a l’é dësparìa,
l’invern a l’ha coataje,
la giassa a l’ha stërmaje
soa ànima ’ndurmìa.
 
Noi i soma sì da soj,
ma con noi i foma doi,
e i scotoma, setà ’n sla pera,
lòn ch’a ’n riserva la primavera.
 
Le feuje a casco, l’otogn a riva,
a coato le nivole ël sol ant ël cel,
ma nòstra ànima, sempre pì viva,
a speta la lun-a dré dl’ultim vel.
 

10.IV.1995