Claudio Borra/Bërnard L'Arisson

Da Wikisource.

Artorn


Bërnard L'Arisson[modifiché]

Adess iv conto còsa ch’a l’é capitame quàich agn fa. Cand ch’am ven an ment a më scapa ’ncora adess da grigné.

Mi e Maria, mia fomna, i soma stàit anvità a passé la fin ëd la sman-a da mia seur, an montagna, ant sò ciabòt, na ca con tante stansiòte e ’n crotin. A l’era la fin ëd l’istà e cand ch’i soma rivà i l’oma giutaje a cheuje pom e pruss che peui i l’oma logiaje ’nt le cassiëtte. Mè cugnà Mario e mia seur Franca a l’han butane un pòch daspërtut: cheicun-a an cròta e j’àutre un pòch për stansia.

Dòp sin-a i soma andàit a deurme an nòsta stansiòta, andoa ch’a-i era un bel let e tante cassiëtte ’d pom. Ant la stansia as sentìa un bon përfum ëd fruta. Andrinta a-i era ’ncora nen la lus e, për vëdde, a ventava anvisché le candèile e coma i soma butasse giù, i soma stàit andurmì. Ant ël bel mes ëd la neuit, mentre tuti a durmìo dla quarta, an nòsta stansia a l’é sentusse un rumor ch’a smijava ch’a-i fussa rivaje ’l diav an përson-a con ël gigèt. Ant ël sente sto fracass, ël cheur a l’é sautane an boca e i l’oma comensà a strenze le ciape. Maria a pregava: «Nosgnor, giutne!». Ëd bòt an blan i soma scapà fòra dla stansia, ma con tut sto batibeuj ch’i l’oma fàit a son dësvijasse tuti. «Còsa ch’a l’é rivave? Përchè i seve scapà d’ant la stansia?» an ciamava mia seur sbaruvà ’dcò chila. Contandje lòn ch’a l’era capitane, a chila a l’é pijaje la grignàula e a na riessìa pì nen a fërmesse. Noi i l’avìo ancora sla paciara lë sbaruv pen-a passà che chila, tra un grignèt e n’àutr an disìa: «A sarà stàit Bërnard ch’a l’é vnuje veuja ’d mangé la fruta!». «E... chi ch’a l’é Bërnard?».

«S’it anvische la candèila iv fas vëdde chi ch’a l’é».

Na vòlta che cola cita fiama a l’ha fàit un pòch ëd lus, mè cugnà a l’ha tirà fòra na cassiëtta: «Varda un pòch còsa ch’a-i é ambelessì!». Andrinta a-i era un bel arisson për gnente sbaruvà da nòsta presensa. «Bërnard a l’é costumà a sté ’nsema a nojàutri e oramai a fà part ëd nòsta famija.»

La neuit a l’é finìa n’alegrìa bele che lë sbaruv i sio pijass-lo mi e Maria.