Attilio Rossi/Sacocin s-ciancà
Sacocin s-ciancà[modifiché]
Dzora na testa bianca bin ordinà jera col pocio fërmà an sij cavèj doi euj lusent ch'a saluto la giornà andrinta në sguard pien dël so voréj.
Na facia, dal so soris anluminà, con aria rienta piem-a 'd so savej, sota 'n còrp ch'a j'era pa tròp siansà: ecco, mia nòna j'era pròpi parej.
As portava l'alegria dla… miseria chërsua ant una vita 'd sacrifissi: mangé diventava na còsa seria e për felo a-j servia tant giudissi.
Ma se la soa giornà stòrta andasia për ël so vers giust la butava për stra mnisia fòra sòa grosseria coloria implorand ël so "Sacocin s-ciancà".
Peui tuta contenta 'd soa trovà as fasia na rijada pròpi 'd cheur come na liberassion për na masnà ch'a trovava torna el so boneur.
Pòche vòlte jë sparia 'l bonimor për tuti j'era 'n regal ël so soris e quand as colegava… con Nosgnor për tuti j'era 'n tòch ëd Paradis.
Col pòst l'è meritaslo con passiensa fin a col di che 'l mond l'ha dësmentià lassand come ricòrd ëd soa esistensa drinta mè cheur, so "Sacocin s-ciancà"