Armand Motura/Incant an montagna

Incant an montagna[modifiché]

L’é mesdì.
Ël sol a l’é drit an sla ponta.
Sla crësta dla rochera
jë sponta
na nìvola legera.

L’é còtia parèj ëd la scuma,
l’é bianca parèj ëd la fiòca
ch’a lus vzin a l’erba fiorìa.
Lassù j’é na ròca che a smija
un gran fornel ch’a fuma.
Che ‘d bleu che a j’é ant ël cel!

L’é bleu fin-a ël gris ëd la pere
che antorn an circondo!
E noi
soma soi,
si, cogià
an s’un tochet ëd pra
color ëd la nòstra speransa.

L’é mesdì.

Ël prà l’é forì
e ‘l sol l’é tant fòrt
che it deve saré la parpèile
e j’euj vëddo mach pì na dansa
‘d pajëtte dorà e dë stèile.

Ti ‘t pòse l’orija sla tèra
che tuta a fërmiola,
che at conta a la soa manera
con vos tuta soa
‘d misteri profond,
antich come ‘l mond!

La dossa carëssa dël vent
a spatara
ij tò rissolin an sle fior.

Ij seugn pì nossent
as buto an gara
a s-cianché la cavëssa.

Ël ross d’un bindel
as mës-cia a coj tanti color.

Na fior ëd gensianela
pì bleuva, pì bela
dël cel
a spòrz a toa man
la copa lusenta ‘d rosà.

Cheujla pa!

Che mi l’hai paura
che ‘t rompe l’incant
ëd n’ora tant pura.

As sent
da lontan ël lament
d’una fèja spërdùa.
Na pera as dëstaca;
forse straca
‘d resté lì pendùa
a rotola giù ‘n sël ciaplé.

Lontan na marmòta sburdìa
a subia ficand-se ant la tan-a.
Lassù a dësdavan-a
na nèira marela
un vòl ëd cornajass:
‘s fan sempre pì bass
e a crijo… e a crijo…
e a smìa ch’a rijo…
Restoma parèj…

A chërso le fior tra ij cavèj
‘d toa testa che a smìa andurmìa…

Luj 1945